Z notatek

Czwartek 30 stycznia 2014

Pamiętacie sympatyczną starszą panią, która odprowadzała dwójkę wnuków do busa i to wtedy właśnie jej dostrzeżona przeze mnie postać spowodowała pomylenie szkolnych pojazdów? W każdym razie owa pani wydawała się osobą bardzo spokojną, raczej domatorem, kulała też lekko na jedna nogę. Spotkałam ją wczoraj, odstrzeloną, z fantazyjnym szalem na szyi, - Hola -krzyknęła mijając mnie na przejściu dla pieszych, -spieszę się trochę, bo jadę na tydzień do Benidormu- dodała, -do Benidormu wykrztusiłam i na czole chyba miałam napisane co myślę o Benidormie, mieście wieżowców, Anglików, Amerykanów i Skandynawów, nocnych rozrywek i rozpusty, bo pani dodała: - wolisz spokojniejsze miejsca, co?, ja to lubię się trochę zabawić, dzieci podrzuciłam drugiej babci i jadę, to na razie, tu mam samochód. I tyle ja widzieli. Hiszpanie wciąż mnie zaskakują.

Zosia zachorowała, ma zapalenie ucha i od poniedziałku siedzi w domu, naprawdę źle się czuje, z szalejącego diabełka zmieniła się w marudzącą spokojność, aż żal patrzeć.

Na pływalnię pojechałam tylko z Anią, przebrałam ją i czekałyśmy przy basenie aż podejdzie instruktor. Do brzegu podpłynęła pani w wieku na oko lat 70 albo lepiej. Wystawiła z wody głowę w białym czepku i popatrzyła na nas przenikliwie, po czym uśmiechnęła się do nas wszystkimi uśmiechami swojego życia, beztroskiej dziewczynki, przy czym jej zmarszczki na moment zniknęły, dojrzałej kobiety z lekkim odcieniem smutku w ciemnych oczach i wreszcie obecnym uśmiechem, w którym odbiła się mądrość ludzi starych, którzy już niczego nie muszą udawać. Odwzajemniłam uśmiech i w tym momencie zdałam sobie sprawę, że ta nieznajoma posiada jakąś wiedzę o nas, do której ja nie mam dostępu. Jej spokojne oczy gładziły wszystkie wezbrane fale strachów .

Anię odebrał jeden z asystentów instruktorów a ja poczułam, że wszystko będzie dobrze, że z Anią wszystko będzie dobrze. Mam pewną troskę związaną z młodszą córką o której nigdy nie pisałam.

Chciałam zobaczyć jak nasza nowa znajoma radzi sobie z pływaniem i szukałam jej w wodzie, potem na brzegu, aż mój wzrok zaczął obijać się o szklane ściany pływalni. Przeczesywałam tor za torem, przenikałam wodę, nigdzie nie było jednak starszej damy w białym czepku.