Walencja a sprawa psia i pan nieżywy na dodatek

 

Słyszałam oczywiście wcześniej o Walencji, o architekturze Santiago Calatravy,  ale w tym przypadku słyszeć to zupełnie co innego niż widzieć. Powiem tylko, że od nas wjeżdża się do Walencji właśnie od strony Miasta Sztuki i Nauki, będącego kompleksem bardzo nowoczesnej i odważnej wizji miejscowego architekta, dobrze, że samochód prowadził małżonek, bo na środku mostu ( na zdjęciu powyżej, po prawej stronie widać jego fragment) głowa zaczęła kręcić mi się w kółko, grożąc odpadnięciem zupełnym. Nie będę bawić się w przewodnika, pokażę tylko kilka zdjęć. Nasz spacer zaczęliśmy w pewną listopadową sobotę w starej części miasta, również bardzo ciekawej, jednak tuż koło katedry trwały w najlepsze wszelkiego rodzaju animacje dla dzieci, pod hasłem kolejnej naprawy świata. Zosia wykleiła jakąś twarz i trzeba było wpisać w chmurkę, symbolizującą mowę, jakieś bardzo mądre i oryginalne hasło. Stanęłam wtedy przed animatorką ze słodkim uśmiechem i oświadczyłam, że u nas w rodzinie niestety nikt nie potrafi pisać.

Korzystając z chwili nieuwagi, ktoś zamienił nam dzieci w koty, tak skutecznie, że nawet długie moczenie w wannie nie pomagało, trzeba było pogodzić się z dodatkową parą uszu na czole.

A w niedzielę wróciliśmy znowu, żeby przejść się byłym korytem rzeki Turii, otaczającym stare miasto, gdzie nie tylko znajduje się wspomniany wyżej kompleks, ale także park z wieloma atrakcjami.

Jest różany ogród, gdzie można, całkiem gratis pokłóć sobie nos. Ale co mnie najbardziej uderzyło, to mnóstwo swobodnie biegających psów. Psów raz wszelakich i każdego rozmiaru. Miały nawet swoją sadzawkę i nikomu nie przeszkadzały biegające, otrzepujące się z wody, szczęśliwe zwierzaki.

A gdzie straż miejska? Na smycz, założyć kagańce! Takie słyszałabym okrzyki w parkach krakowskich, gdyby nagle przenieść te zwierzaki pod Wawel. A przecież tam też jeszcze kilkanaście lat temu psa można było spuścić ze smyczy, teraz straż miejska specjalizuje się w ściganiu kulejących starszych pań i ich bezzębnych piesków, bojąc się łysych patriotów niszczących ławki.

Wielki i małe psy przechadzające się wśród dzieci i pikniki rodzinne to typowe obrazki.

Idąc dalej trafiliśmy na jakiś twór, dziwny, powyginany, wielki, na który wspinały się całe rodziny, co i my uczyniliśmy. Zwłaszcza, że służył również do zjeżdżania, i to w wielu niespodziewanych miejscach, co okazywało się po kolejnych wspinaczkach i zjazdach.

-mamo, mamo, a wiesz, że tu leży nieżywy pan, -eee, nie wiem- odparłam, szukając w otoczeniu narastania paniki, łapania za telefony, krzyków ludzi. Ale wokół nic się nie działo, a raczej działo się mnóstwo, wrzeszczały, bawiące się dzieci, tylko nic nie wskazywało na czyjś nieodległy w czasie i przestrzeni zgon. -choć pokażę Ci – Zosia ciągnęła mnie za rękaw, - sytuacja ze złej zmienia się na gorszą- pomyślałam, - właśnie idę, ciągnięta przez dziecko odkryć zwłoki jakiegoś osobnika, którego śmierć umknęła, niczym zagłada Ikara, rozbawionej, zajętej swoimi sprawami gawiedzi.

Ale dziecko przyciągnęło mnie do przeszklonej gabloty, gdzie leżała makieta zjeżdżalni a podpis jak byk głosił, że to Guliwer. Zjeżdżaliśmy więc z gościa, który leżał uziemiony przez bandę kurdupli, którzy odchodząc od książkowego scenariusza urządzili sobie jeszcze z biedaka zjeżdżalnie. Nawet jak się jest wielkim i silnym, nigdy nie wiadomo co człowieka spotka.

Kończę na dziś, ostatnio kilka popełniłam tekścików, więcej niż standartowo. A to dlatego, że czeka mnie rozbrat z piórem, najazd gości (czego się obawiam, bo tu w domach i mieszkaniach, od listopada do marca, temperatura nigdy nie jest wyższa niż 15 stopni i teraz sobie zdałam sprawę, że to nie są polskie normy), wspólna wyprawa do Grenady, chyba, że wszystko weźmie w łeb, bo Zosia jeszcze wcale nie jest zdrowa, choć ma się lepiej.  Ania za to zaczyna kaszleć, ozdobiła kuchnię wczorajszą kolacją i poprawiła śniadaniem, sadząc elegancko jajko na środku podłogi .....i ja też coś niedobrze się czuje dzisiaj, pozdrawiam na zapas.